Saliendo de la U.V.I.
No nos engañemos. El Rácing está todavía convaleciente. Aunque la llegada del nuevo entrenador ha hecho que el equipo recupere el pulso, queda todavía mucho camino por delante hasta que podamos hablar de que, definitivamente, hemos salido de la UVI. Y no es para menos. No podíamos esperar que fuese fácil recuperarse del intento de suicidio deportivo, protagonizado por el presidente Silveira, al traer a aquellos entrenadores de cuyo nombre no quiero acordarme.
Bastó ver 5 minutos del partido contra el Eibar para entenderlo todo. Para entender que el equipo ha dejado de arrastrarse por el campo para mostrar una nueva actitud valiente que le ha llevado a sacar 5 puntos de 9, en circunstancias bastante adversas. Para entender que la afición tenía razón, que había mil entrenadores que traer antes que a quien se trajo. La afición, sí, que en el último partido en casa se emocionaba cada vez que el Rácing daba tres pases seguidos – muestra del hambre de ver fútbol que tenemos – y que, sobre todo, vibró al ver por fin un Rácing con mentalidad ganadora. No se venció, pero hubo ovación, porque nos dieron lo que queremos: un equipo con coraje que siempre buscó la victoria y que ni con diez se conformó con el empate.
Uno piensa qué necesidad había de llegar a estos extremos. De tomar una decisión esperpéntica, anti-popular, que privó al club de un buen número de socios que lo vieron como una tomadura de pelo, un capricho… De echar a perder la temporada salvo remontada histórica… De dejar esta sensación de que la afición no pinta nada aquí y de que para entrenar al Rácing vale cualquiera a juicio del presidente…
En fin, corramos un tupido velo – otro más – y centrémonos en apoyar al equipo, que buena falta le va a hacer. Salvemos la temporada y planifiquemos la próxima de una manera seria, dándole tiempo a un entrenador de verdad para trabajar como es debido.
Esperemos que, poco a poco, el equipo siga propiciando que vayamos recuperando la ilusión, que los socios “exiliados” vuelvan a las gradas, y que entre todos consigamos llevar a este club a donde le corresponde. Porque lo más importante de todo esto, en mi humilde opinión, es que desde el club tomen buena nota de lo sucedido para que no vuelva a repetirse.
La sensación general viendo al Rácing jugar últimamente es que, si no hay recaída en los tres partidos que faltan antes de Navidades, a partir de Enero el miedo al descenso puede ser sólo un mal recuerdo. Todos debemos colaborar en ello, así que, mucho ánimo a todos y… AUPA RACING !!!!!!
lunes, 7 de diciembre de 2009
Sector 11, novo fanzine de Ferrolterrans
como sabedes esta ultima xornada frente o Athletic "b" sacamos o primeiro numero do noso fanzine, onde intentaremos mostaros as nosas inquietudes ademais de sacarnos unas peliñas,que falta fan
os deixo a Editorial do primeiro numero
editorial
¿ Por qué somos do Rácing ?
Esa é unha boa pregunta que teño escoitado moitas veces. A xente, en xeral, non o entende. ¿ Por qué ser seguidor dun equipo de Segunda B, que é probable que nunca vaia conseguir nada no futbol e que por cada cousa boa que nos da, recibimos catro malas ? Aínda lembro a frase dun compañeiro de grada e amigo meu, cando perdimos ante o Alavés por penaltis na Copa do Rei, xusto despois dun descenso… Dixo: “ No nos dan ni una alegría eh” .
Se nós mesmos pensamos así, non é de extrañar que a xente allea a todo isto se pregunte que nos leva a seguir resistindo, a cruzar España nunha ida e volta de 12+12 horas só para ver ó noso Rácing en Alicante, a ir cada quince días ó estadio a ver partidos de dubidosa calidade e escaso ambiente en vez de ir ós bares a ver partidazos de Primeira División, ben quentiños e cunha boa cervexa ó carón. Co sinxelo que sería escoller… Barcelona ou Madrid… ou máis preto, alomenos en Primeira, ó Deportivo.
Pois a resposta a esa pregunta non existe, porque os sentimentos non se poden razonar normalmente. Son cousas que sintes que tes que facer… e as fas. De tódolos xeitos, vouno tentar de explicar… O Rácing é o equipo da nosa terra, sentímolo como algo noso, propio, algo que hai que defender e apoiar, que non podemos abandonar á súa sorte, á deriva. E xa non necesitamos máis motivacións, nin máis alicientes. Iso é suficientemente poderoso, como unha droga. Moitas veces temos dito: “ no vuelvo” … Pero voltamos. Facémonos de rogar, pero voltamos; porque no fondo , e por moito que critiquemos e por moito que esteamos en desacordo coa xestión do clube, estamos desexando que nos den unha mínima cousa ben feita para agarrarnos a ela como a un cravo ardendo.
A palabra INCONDICIONAIS creo que nos describe bastante ben. Non imos deixar de ir ó estadio por perder, por descender, por quedar ata os mismísimos de ver cousas mal feitas por parte do clube… ou da propia afición, que tamén metemos a pata, como todo o mundo. Pero non é fácil, quizais por iso somos cada vez menos. Para min falla o relevo xeracional. Os rapaces de hoxe en día non son coma os de antes, está claro. Cando eu tiña 7 anos, déronme un bo día un pase gratuito para os partidos do Inferniño en Terceira, e fíxome tanta ilusión que comecei… e xa non parei, ata hoxe. Quizais houbera que comezar por aí.
O problema é que o clube vive bastante de costas á afición. Fai uns anos había unas vinte peñas… que foron caendo unha tras outra, sen que dende o clube ninguén se interesase en como, cando ou, máis importante, por que. Creo que o clube aférrase demasiado á comodidade diso de “os que son do Racing veñen sempre” . Pero as matemáticas din o contrario. A xente, ata os máis forofos, cánsase, a súa vida cambia, teñen novas obligacións… E se non se cuida á afición, esta vaise apagando pouco a pouco.
O divorcio social entre Ferrol e o Rácing é evidente. O club debe buscar medios para que o racinguismo non siga caendo nesta espiral negativa, mirar porque os incondicionais non deixemos de selo, e darlle facilidades ós rapaces e rapazas para que se acheguen á Malata… en vez de alonxarse cada vez máis. Sen eles, non haberá futuro para o Rácing. Para mostra, este dato: o 70% dos socios son maiores de 40 anos. Señores directivos, boten contas, deixen de vivir de rentas e, por favor, tomen medidas… POLO BEN DO RÁCING.
os deixo a Editorial do primeiro numero
editorial
¿ Por qué somos do Rácing ?
Esa é unha boa pregunta que teño escoitado moitas veces. A xente, en xeral, non o entende. ¿ Por qué ser seguidor dun equipo de Segunda B, que é probable que nunca vaia conseguir nada no futbol e que por cada cousa boa que nos da, recibimos catro malas ? Aínda lembro a frase dun compañeiro de grada e amigo meu, cando perdimos ante o Alavés por penaltis na Copa do Rei, xusto despois dun descenso… Dixo: “ No nos dan ni una alegría eh” .
Se nós mesmos pensamos así, non é de extrañar que a xente allea a todo isto se pregunte que nos leva a seguir resistindo, a cruzar España nunha ida e volta de 12+12 horas só para ver ó noso Rácing en Alicante, a ir cada quince días ó estadio a ver partidos de dubidosa calidade e escaso ambiente en vez de ir ós bares a ver partidazos de Primeira División, ben quentiños e cunha boa cervexa ó carón. Co sinxelo que sería escoller… Barcelona ou Madrid… ou máis preto, alomenos en Primeira, ó Deportivo.
Pois a resposta a esa pregunta non existe, porque os sentimentos non se poden razonar normalmente. Son cousas que sintes que tes que facer… e as fas. De tódolos xeitos, vouno tentar de explicar… O Rácing é o equipo da nosa terra, sentímolo como algo noso, propio, algo que hai que defender e apoiar, que non podemos abandonar á súa sorte, á deriva. E xa non necesitamos máis motivacións, nin máis alicientes. Iso é suficientemente poderoso, como unha droga. Moitas veces temos dito: “ no vuelvo” … Pero voltamos. Facémonos de rogar, pero voltamos; porque no fondo , e por moito que critiquemos e por moito que esteamos en desacordo coa xestión do clube, estamos desexando que nos den unha mínima cousa ben feita para agarrarnos a ela como a un cravo ardendo.
A palabra INCONDICIONAIS creo que nos describe bastante ben. Non imos deixar de ir ó estadio por perder, por descender, por quedar ata os mismísimos de ver cousas mal feitas por parte do clube… ou da propia afición, que tamén metemos a pata, como todo o mundo. Pero non é fácil, quizais por iso somos cada vez menos. Para min falla o relevo xeracional. Os rapaces de hoxe en día non son coma os de antes, está claro. Cando eu tiña 7 anos, déronme un bo día un pase gratuito para os partidos do Inferniño en Terceira, e fíxome tanta ilusión que comecei… e xa non parei, ata hoxe. Quizais houbera que comezar por aí.
O problema é que o clube vive bastante de costas á afición. Fai uns anos había unas vinte peñas… que foron caendo unha tras outra, sen que dende o clube ninguén se interesase en como, cando ou, máis importante, por que. Creo que o clube aférrase demasiado á comodidade diso de “os que son do Racing veñen sempre” . Pero as matemáticas din o contrario. A xente, ata os máis forofos, cánsase, a súa vida cambia, teñen novas obligacións… E se non se cuida á afición, esta vaise apagando pouco a pouco.
O divorcio social entre Ferrol e o Rácing é evidente. O club debe buscar medios para que o racinguismo non siga caendo nesta espiral negativa, mirar porque os incondicionais non deixemos de selo, e darlle facilidades ós rapaces e rapazas para que se acheguen á Malata… en vez de alonxarse cada vez máis. Sen eles, non haberá futuro para o Rácing. Para mostra, este dato: o 70% dos socios son maiores de 40 anos. Señores directivos, boten contas, deixen de vivir de rentas e, por favor, tomen medidas… POLO BEN DO RÁCING.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)